H χορήγηση θεραπείας για την Οστεοπόρωση στις ΗΠΑ είναι κάτι το ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΠΑΝΙΟ!!!
Ο λόγος δεν είναι επιστημονικός!
Δρ Αχιλ. Ε. Γεωργιάδης, Ρευματολόγος, (myoskeletiko@gmail.com).
Έρευνητές από την Ινδιάνα των ΗΠΑ (Indiana Health Information Exchange) ανέλυσαν για το χρονικό διάστημα από 2005 έως 2011, 36.965 ασθενείς ηλικίας άνω των 50 ετών, οι οποίοι αξιολογήθηκαν ως πάσχοντες από Οστεοπόρωση, σύμφωνα με 3 παράγοντες: 1) την παρουσία ή όχι οστεοπορωτικού κατάγματος, 2) την παρουσία ή όχι Οστικής πυκνότητας κάτω του Τ -2,5 και 3) την καταγραφή της πάθησης τους από τους γιατρούς τους, σαν Οστεοπόρωση, σύμφωνα με τους κωδικούς ICD-9.
Οι ασθενείς ήταν 78% γυναίκες, 11% μαύροι, 91% αστοί και 53% ασφαλισμένοι σε ιδιωτική ασφάλιση.
Δύο χρόνια μετά την διάγνωση μόνο το 23,3% από αυτούς ελάμβαναν θεραπεία. Τα διφωσφονικά από του στόματος ήταν τα συχνότερα χορηγούμενα φάρμακα σε ποσοστό που έφθανε στο 82,2% των ασθενών.
Η θεραπεία εδίδετο πιο συχνά όταν η διάγνωση είχε μπεί από το χαμηλό T-score (53,9%) και λιγότερο συχνά διαμέσου των κωδικών ICD-9 (29,3%). Αντίθετα, και αυτό είναι η μεγάλη έκπληξη, ελάχιστοι έπαιρναν θεραπεία μετά από οστεοπορωτικά κατάγματα (10,5%) (p κάτω του 0,001).
Οι γυναίκες και οι λευκοί ελάμβαναν πιο συχνά θεραπεία από τους άνδρες και τους μαύρους (p κάτω του 0,001).
Οι ασφαλισμένοι ιδιωτικά ασθενείς ελάμβαναν θεραπεία πιο συχνά από τους ασφαλισμένους σε δημόσια ασφάλιση (p κάτω του 0,001).
Τέλος αυτοί που έπασχαν ταυτόχρονα και από άλλες χρόνιες νόσους, ελάμβαναν θεραπεία πιο σπάνια από αυτούς που δεν έπασχαν (p κάτω του 0,001).
Το συνολικό συμπέρασμα είναι ότι τελικά στην ηλικία των 80 ετών, μόνο το 20% περίπου των ασθενών ελάμβαναν θεραπεία, από αυτούς, που σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες των ΗΠΑ, θα έπρεπε να λαμβάνουν.
Μετά από αυτά τα αποτελέσματα νομίζω ότι δικαιούμαι να διατυπώσω τουλάχιστον τέσσερα ερωτήματα, μια και έχω καταπιεσθεί χρόνια από τις κατευθυντήριες οδηγίες που συνήθως προέρχονται από τις ΗΠΑ:
1) Μήπως από τις πολλές κατευθυντήριες οδηγίες που εκδίδουν κάθε χρόνο οι αμερικάνοι υπεργιατροί έχουν κάνει τους υπόλοιπους συναδέλφους τους, να έχουν χάσει τον μπούσουλα;;;
2) Μήπως το κοινωνικο-οικονομικό κατεστημένο (ασφάλειες κλπ) αποφασίζει τελικά εάν κάποιος θα πάρει ή δεν θα πάρει θεραπεία και όχι οι αμερικάνοι υπεργιατροί;;
3) Μήπως καλόν θα ήταν αντί να σκέφτονται οι συνάδελφοι αμερικάνοι πως θα εκδώσουν κατευθυντήριες οδηγίες, οι οποίες συνήθως είναι ιδιαίτερα αυστηρές στην επιλογή των ασθενών που χρειάζονται θεραπεία, να σκεφτούν ότι με την εν γένει τακτική τους, δίδουν «επιστημονικό άλλοθι» στο κοινωνικο-οικονομικό κατεστημένο να κόβει την θεραπεία οστεοπορωτικών ασθενών που την έχουν ανάγκη;;;
4) Μήπως και κάποιοι ντόπιοι συνάδελφοι που επιμένουν φανατικά στην εφαρμογή των κατευθυντηρίων οδηγιών, που σχεδόν πάντα προέρχονται από το εξωτερικό, να αρχίσουν να σκέφτονται ότι ίσως ο σκοπός της έκδοσης των κατευθυντηρίων οδηγιών να μην είναι τόσο επιστημονικός και αθώος;;;
Απλώς αναρωτιέμαι χωρίς να περιμένω απάντηση!
Πηγή = Liu Z, Weaver J, de Papp A, Li Z, Martin J, Allen K, Hui S, Imel EADisparities in osteoporosis treatments. Osteoporos Int. 2015 Jul 28. [Epub ahead of print]