Θεραπεία ατραυματικής οστεονέκρωσης (ανασκόπηση).
Σ. Νίκας, ρευματολόγος, www.rheumatologyUs.gr
Η ατραυματική οστεονέκρωση είναι μια συχνή επιπλοκή στον ΣΕΛ, διαπιστώνεται όμως και σε άλλα νοσήματα του συνδετικού ιστού, σε ασθενείς υπό υψηλές δόσεις κορτικοστεροειδών, σε ασθενείς με HIV λοίμωξη ή σε αλκοολικούς. Η κλασική αντιμετώπιση περιλαμβάνει αναλγησία, αποφόρτιση εφόσον πρόκειται για πρώιμο στάδιο και προσβολή της κεφαλής του μηριαίου και τέλος αντικατάσταση της άρθρωσης. Λαμβάνοντας όμως υπόψη τους υποκείμενους βιολογικούς μηχανισμούς προκύπτουν πολλές πιθανές θεραπείες, οι οποίες δυνητικά θα μπορούσαν να προλάβουν την εξέλιξη ή ακόμη και να αναστρέψουν αυτή, εφόσον δεν βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο. Σημαντικά στοιχεία για αυτό είναι :
Α) Ιστοπαθολογικά ευρήματα δείχνουν ότι το αρχικό κυτταρικό γεγονός είναι η απόπτωση των οστεοκυττάρων
Β) Συνοδός ανεπαρκής υπερπλαστκή ικανότητα των οστεοβλαστών
Μια λογική λοιπόν προσέγγιση θα ήταν :
Να μειωθεί η απόπτωση των οστεοκυττάρων : ενίσχυση της δράσης μορίων όπως Bcl-2 family (Bcl-2 και Mcl-1), Wnt/catenin μονοπατιού (με τη χρήση αντισώματος sclerostin) και HSPs (με εφαρμογή τοπικής θερμότητας μέσω US ή διαθερμίας βάθους) ή με τη χορήγηση διφωσφoνικών και νιτρωδών.
Ενίσχυση της υπερπλασίας οστεοβλαστών / προ-οστεοβλαστών : stem cells, shock wave therapy, ασπιρίνη, χρήση του αναστολέα πρωτεοσώματος bortezomib*, μελατονίνη, εφαρμογή τοπικής θερμότητας.
Με τη χρήση VEGF** ενθαρρύνεται η υπερπλασία αιμοφόρων αγγείων και οστεογένεσης. Φάρμακα που αναστέλλουν την υπερπλασία οστεοβλαστών, όπως ΜΣΑΦ, αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης και θειαζολιδινεδιόνες***, θα πρέπει να αποφεύγονται.
Πηγή = Jeffrey Fessel. There are many potential medical therapies for atraumatic osteonecrosis. Rheumatology, Vol. 52, No. 2, February 2013, 235-241