16-09-2014

Αμερικανικό Συνέδριο Μεταβολισμού των Οστών ASBMR (American Society for Bone and Mineral Research (ASBMR) 2014 Houston, Texas.12-15 Σεπτεμβρίου 2014.

Αμερικανικό Συνέδριο Μεταβολισμού των Οστών
ASBMR (American Society for Bone and Mineral Research (ASBMR) 2014
Houston, Texas.12-15 Σεπτεμβρίου 2014.
 
Επιλογή των άρθρων έγινε από διεθνείς Ιατρικούς ιστότοπους πχ Medscape και άλλους. Χαρακτηριστικό αλλά και απογοητευτικό είναι,  ότι από το πλήθος των ανακοινώσεων που έγιναν στο συνέδριο, οι ειδικοί ξεχώρησαν μόνο 4 ως σημαντικές. 
 
Δρ Αχιλ. Ε. Γεωργιάδης, Ρευματολόγος
 
1.  Υψηλά επίπεδα βιταμίνης D περί την εμμηνόπαυση συνδέονται με μεγάλη μείωση των οστεοπορωτικών καταγμάτων.
 
Ερευνητές από το University of Pittsburgh Graduate School of Public Health, Pennsylvania, μελέτησαν τα επίπεδα της βιταμίνης D στο αίμα 1620 περιεμμηνοπαυσιακών γυναικών και διαπίστωσαν ότι όσες από αυτές είχαν επίπεδα βιταμίνης D πάνω από 20 ng/ml είχαν ταυτόχρονα και μείωση των μη τραυματικών οστεοπορωτικών καταγμάτων κατά 45% τα επόμενα  9,5 χρόνια. Το αποτέλεσμα αυτό δεν είχε σχέση με την τιμή της Οστικής Μάζας ή με κάποιον άλλο από τους γνωστούς προδιαθεσικούς παράγοντες.
Κατά τους ερευνητές  αυτό οφείλεται πιθανόν σε κάποια άγνωστη ακόμη δράση της βιταμίνης D  στην δομική σταθερότητα των οστών και θα πρέπει να διατηρούμε τα επίπεδα της τουλάχιστον πάνω από 20 ng/ml μερικά χρόνια πριν και αρκετά μετά την εμμηνόπαυση.
Πηγή = Cauley J et al., American Society for Bone and Mineral Research 2014 Annual Meeting; September 13, 2014; Houston, Texas. Abstract 1076.
 
2. Βιταμίνη D, Ασβέστιο και γαστρικό Bypass για παχυσαρκία.
 
Μελέτη της Anne Schafer και συν. από το  San Francisco VA Medical Center σε 33 παχύσαρκες γυναίκες που υπέστησαν γαστρικό bypass έδειξε ότι αυτές παρά την χορήγηση βιταμίνης D από του στόματος ώστε τα επίπεδα στο αίμα να διατηρούνται σταθερά πάνω από 30 ng/ml και 1200 mg την ημέρα ασβεστίου,  μετά 6 μήνες από την χειρουργική επέμβαση  παρουσίασαν μια έντονη πτώση της απορρόφησης ασβεστίου σε επίπεδα στατιστικά σημαντικά (από 0.33 σε 0.07 (P < .001).
Το συμπέρασμα των ερευνητών είναι ότι η θεραπευτική πρακτική που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα και στηρίζεται κυρίως στην χορήγηση βιταμίνης D δεν είναι σωστή και θα πρέπει βασικά να αυξησουμε παράλληλα με την βιταμίνη D και το ποσόν της χορήγησης του καθημερινού ασβεστίου σε αυτού του είδους τις επεμβάσεις.
 
3. Η παροδική διακοπή της χορήγησης διφωσφονικών δεν αυξάνει την πιθανότητα οστεοοπορωτικού καταγματος
 
Τα τελευταία χρόνια πολλοί συνάδελφοι μετά από συνεχή χορήγηση διφωσφονικών για 5 χρόνια συνηθίζουν να κάνουν μια διακοπή του φαρμάκου για 1-3 χρόνια (drug holiday), επειδή φοβούνται ότι αυτό προφυλάσσει τον ασθενή από κάποιοες εξαιρετικά σπάνιες ανεπιθύμητες αντιδράσεις όπως είναι η οστεονέκρωση της κάτω γνάθου και τα άτυπα κατάγματα του μηριαίου. Η αντιμετώπιση αυτή σύμφωνα με πολλές πρόσφατες εργασίες που έχουμε δημοσιεύσει στο www.myoskeletiko.com είναι τελείως λάθος, αλλά δεν είναι το μόνο λάθος που γίνεται στην θεραπεία της οστεοπόρωσης.
Παρόλα αυτά ερευνητές από το Kaiser Permanente Southern California, στην Pasadena, California με επικεφαλής την Annette Adams, μελέτησαν το θέμα σε 28620 μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες, ηλικίας 45 και άνω, και διαπίστωσαν ότι η διακοπή των διφωσφονικών για 1-3 χρόνια δεν αύξανε το ποσοστό των οστεοπορωτικών καταγμάτων, είτε στη ΟΜΣΣ είτε στο ισχίο. 
Το εύρημα αυτό είναι χρήσιμο εάν κάποιος θέλει να διακόψει την θεραπεία των διφωσφονικών όταν η ασθενής έχει επιτύχει τον θεραπευτικό στόχο που έχουμε θέσει εξ αρχής και να παρακολουθεί το περιστατικό μόνο με DEXA.
 
4. Δύο απλά κλινικά test  για να διαπιστωθεί εάν κάποιος έχει  αυξημένο κίνδυνο για οστεοπορωτικό κάταγμα ισχύου.
 
Ο Toni Rikkonen και οι συν από το University of Eastern Finland, στο Kuopio, υπέβαλαν σε δύο απλά κλινικά τεστ 2791 μετεμμηνοπαυσιακές  γυναίκες, μέσης ηλικίας 59,1 ετών. Η πρώτη δοκιμασία αφορούσε την δυνατότητα μιας γυναίκας να στηριχθεί στο ένα πόδι της για περισσότερο από 10 δευτερόλεπτα χωρίς να χάσει την ισορροπία της και η δεύτερη αφορούσε την δυνατότητα μιας γυναίκας να κάνει κάθισμα βαθύ μέχρι να ακουμπήσει το πάτωμα. Οι γυναίκες αυτές παρακολουθήθηκαν για 13,1 έτη. 
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι όσες γυναίκες δεν μπορούσαν να εκτελέσουν ικανοποιητικά τις παραπάνω δοκιμασίες παρουσίασαν κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης αυξημένη συχνότητα καταγμάτων του ισχίου (hazard ratio [HR], 4.6; P = .001) συγκριτικά με αυτές που δεν είχαν πρόβλημα με την εκτέλεση των δοκιμασιών.
Η ερμηνεία του αποτελέσματος δεν είναι απλή αλλά φαίνεται ότι έχει σχέση με την νευρομυϊκή ισορροπία που εκφράζεται κλινικά με αυξημένο ή όχι κίνδυνο για πτώσεις.
Πηγή = American Society for Bone and Mineral Research 2014 Annual Meeting; September 13, 2014; Houston, Texas. Abstract FR0455.